هر چند ماه یکبار مسواکتان را عوض کنید.

تراب حق‌شناس و حسین روحانی، دو عضو سازمان مجاهدین خلق که وظیفه برقراری ارتباط با روحانیت و امام خمینی را برعهده داشتند،

- نامه‌ای مفصل از هاشمی رفسنجانی درپشتیبانی وتایید منافقین به امام خمینی  که نسخه‌ای از آن را خودم (تراب حق شناس )به نجف بردم. در این نامه نویسنده نه تنها از مجاهدین خلق بلکه از فدائیان خلق به‌خصوص رفیق شهید مسعود احمدزاده) به خوبی یاد کرده

حسین روحانی، دیگر رابط سازمان مجاهدین خلق با امام خمینی نیز درباره نظرات هاشمی نسبت به سازمان و امام و شکل صحیح مبارزه می‌گوید:

«در سال ۱۳۵۴ همین آقای هاشمی رفسنجانی به رفیق تراب [حق‌شناس] در دمشق گفته بود، وضع در داخل کشور طوری است که حتی اگر آقای خمینی هم حرفی بزند، تا مجاهدین آن را تایید  نکنند [فرمان امام] اجراشدنی نیست!»
هاشمی رفسنجانی در کتاب «انقلاب یا بعثت جدید» که در دی ماه ۶۰ منتشر شده به تمامی این مسائل پاسخ می‌دهد. وی در بخشی از این کتاب، تمامی اتفاقات از لحظه آشنایی و همکاری خود با سازمان مجاهدین خلق را تشریح کرده است که با مرور آن می‌توان انحراف ایشان در شیوه صحیح مبارزه اسلامی را مشاهده کرد:

هاشمی درکتاب خود«ما در سال ۴۹ با دوستان همفکرمان تصمیم گرفتیم که یک حزب مخفی اسلامی تاسیس کنیم. برای توسعه مقدمات کار را انجام دادیم و هسته مرکزی را درست کردیم، کار شعبه‌ها و تشکیلات فرعی را داشتیم آغاز می‌کردیم که مبارزه مسلحانه علیه رژیم محمدرضا پهلوی آغاز شد. جرقه اولی در سیاهکل از طرف کسانی شروع شد که بعدا به نام فدایی خلق شناخته شدند. چند ماه بعد در شهریور گروه دیگری کشف شد که آن گروه بعدا به نام مجاهدین خلق نامیده شدند.

وقتی که گروه دوم کشف شد و خبر دستگیری گروهی از جوانان مسلمان منتشر گردید، بعضی از دوستان من مطرح کردند که باید از این گروه حمایت کرد و چیزهایی از آنها گفتند که من نمی‌دانستم. ما تصمیم گرفتیم که فعلا از آنها حمایت کنیم که در زندان، رژیم نتواند آنها را نابود کند و تبلیغات وسیعی که شروع شده بود را خنثی کنیم. قرار شد که جبهه پشتیبانی از آنها تشکیل شود. ما تا آن تاریخ چیزی را غیر از آن جمعی از جوانان مسلمان با صفات و خصوصیاتی که برادران می‌گفتند که گروه وسیعی داشته‌اند و دستگیر شده‌اند چیزی نمی‌دانستیم. البته مقر کارهای سیاسی فکری ما در مدرسه رفاه بود و در مدرسه رفاه خانم‌هایی کار می‌کردند که معلوم شد با آن گروه منتسب بودند و یکی‌شان همسر یکی از رهبران گروه بود، همسر محمد حنیف‌نژاد. این خودش باعث شد ما بیشتر در جریان کار آنها قرار بگیریم. یکی از کارهای ما این بود که نامه‌ای به خارج بنویسیم و از گروه‌های خارج استمداد کنیم به کمک اینها بشتابند...

[ساواک] من را آوردند قزل‌قلعه. در آنجا جمع زیادی از مجاهدین خلق و فداییان خلق و ستاره صبح و چه و چه، ۱۶ گروهی که اکثرشان می‌خواستند مسلح کار بکنند بودند و برای ما محیط جالبی بود برای آشنا شدن با افکار نو. من چندمین بار زندانم بود... این بار زندان برای ما جلوه دیگری داشت. اکثرا جوان نیرومند و پرخروش، پرجوش و شلوغ و برای اولین بار زندان‌ها مملو از نشاط و شور و زندان در وضع دیگری و ما هم در شرایط جدید با این آقایان آشنا شدیم.»(۳)

هاشمی در همکاری با آنها می گوید. شاید بتوان این اقدام را اولین اختلاف عملی هاشمی با امام خمینی و آیت‌الله مصباح دانست. 

هاشمی درباره ماجراهای پس از کشته شدن احمدرضایی در سال ۱۳۵۰ می‌نویسد:

« موقعی که مرحوم احمد رضایی را شهید کردند.(۴) در قزل قلعه برای آنها فاتحه گرفتند و من در زندان برای آنها سخنرانی کردم که همان سخنرانی باعث شد که من را از قزل قلعه منتقل کردند به عشرت‌آباد. در آن سخنرانی از مقام شهید که صحبت می‌کردم روایتی نقل کردم که شهید وقتی که به زمین می‌افتد ملائکه به دستور خدا به استقبالش می‌آیند و با چه تشریفاتی او را می‌برند و در بهشت جوار خدا با چه نعمت‌هایی، با حورالعین و ملائکه مقرب و انواع نعم منعم است.

نکته ظریف اما پرمعنای این خاطره هاشمی، استفاده از تعبیر «شهید» برای احمد رضایی در نقل خاطره در سال ۱۳۶۰ و زمانی است که ماه ها از رودررویی منافقین با جمهوری اسلامی می گذرد و یکی از خواهران رضایی همسر موسی خیابانی نفر دوم مجاهدین خلق است. به تعبیر دیگر گویی  هاشمی هنوز سخنان امام مبنی بر التقاطی بودن اندیشه مجاهدین خلق از ابتدا را قبول نکرده و تلویحا اقدامات گذشته خود را درست می داند. علی‌رغم این اختلافات در اصول، هاشمی در ادامه خاطراتش روند همراه شدنش با سازمان مجاهدین خلق را تعریف می‌کند. از این خاطرات مشخص می‌شود بخش عمده تاثیرپذیری هاشمی از مجاهدین مربوط به یکی از مقاطع زندان و هم‌کلامی با مجاهدین است:

من ۷ ماه زندان بودم. آمدم بیرون با تصمیم به این که از این آقایان [مجاهدین] تا به آخر حمایت کنم. همان روزهای اول که آمدم در قم تحصنی بود از طرف خانم‌ها به نفع افراد این آقایان که زیر محاکمه بودند در منزل اقای شریعتمداری. من همسرم را فرستادم قم برای حمایت آنها...»(۶)

مرور این خاطرات هاشمی می‌تواند دو نکته را روشن کند. اول این که سازمان مجاهدین خلق از بدو تاسیس و پیدایش دارای تفکرات التقاطی بود و این گونه نبود که در سال‌های منتهی به انقلاب اسلامی تغییر ماهیت داده باشد. پیشینه گرایش‌های التقاطی و فرصت‌طلبانه در سازمان مجاهدین خلق حتی به روزهای تاسیس سازمان نیز می‌رسید. به طور مثال در جزوه «استراتژی» که در سال ۱۳۵۱ منتشر شد و به رضا رضایی منتسب بود، تلفیق گرایش‌های مارکسیستی و اسلامی این‌گونه بیان شده بود:

«هنر و خلاقیت پیشتاز در این است که محتوای واقعی فرهنگ انقلابی جهان (مارکسیسم لنینیسم) را در قالب‌های از پیش موجود (اسلام) برای توده عرضه کند و یقین داشته باشد که این عمل انقلابی است که امکان یا عدم امکان این روش را اثبات خواهد کرد.»

نکته دوم آن است که در ایامی که روحانیون درصدد ارتباط‌گیری با مجاهدین بودند، سازمان تفکرات التقاطی خود را بروز کرده بود و همان طور که آقای هاشمی اذعان کرده با علم به التقاطی بودن مجاهدین‌خلق و حتی بحث با آنها بر سر اصول اعتقادی، حاضر به تایید و همراهی با آنها شده است. این موضوع، به تنهایی تاییدی بر عملکرد امام خمینی و آیت‌الله مصباح در مواجهه با مجاهدین بود. هاشمی رفسنجانی در ادامه خاطراتش به این موضوع اشاره کرد که در سال‌های اولیه همکاری‌اش مطلع شد که امام خمینی از نجف حاضر به تایید آنها نیست. با این حال هاشمی با خوش‌بینی و اعتمادی که به مجاهدین داشت، مشی امام خمینی را پی نگرفته و همکاری خود با مجاهدین‌خلق را ادامه داد.  اگر در مبارزه با رژیم شاه، امام را معیار قرار دهیم به راحتی مشخص می شود چه کسی از خط صحیح مبارزه خارج و رویگردان شده و چه کسی بر مشی امام وفادار مانده است! کار به جایی رسید که هاشمی رفسنجانی برخی فعالیت‌های مستقل نهضت اسلامی امام خمینی را به حالت نیمه‌تعطیل و تعطیل در آورد و با برطرف کردن تمامی موانع از سر راه سازمان مجاهدین خلق، بستر همواری برای رشد و اعتبار گرفتن مجاهدین در میان طیف مبارزین فراهم کرد:

«آن سازمانی که خودمان تاسیس کرده بودیم، فکر کردیم اگر آن را ادامه بدهیم نیروها متفرق می‌شوند و بهتر این است که آن را تعطیل کنیم و بگذاریم که آن سازمان مبارزه مسلحانه مسلمان‌های دیگر که همان مجاهدین بودند رشد کند. در ماه‌های اول مواجه شدیم با این که از نجف امام اینها را تایید نمی‌کند. شاید اوایل سال ۵۲ بود... آقای محمدعلی رجایی رابط من بود با اینها. ایشان خبر آورد که در نجف امام وقتی کتاب‌های اینها را خوانده‌اند به رابطشان فرموده است اینهایی که در این کتاب‌ها است، حرف‌های دکتر تقی ارانی است. دکتر تقی ارانی یکی از ایدئولوگ‌های معروف حزب توده بود که هرچه مطلب فلسفی کمونیست‌ها در ایران دارند -تا مدتی قبل لااقل- بهترینش مال دکتر تقی ارانی است. بعدی‌هایش هم خیلی مهم نیست. البته خوب چیزهای نوی هم هست اما اصول فکر را او در ایران رواج داده. امام فرموده بودند اینها که حرف‌های دکتر تقی ارانی است. پس شما مسلمان‌ها چه دارید و بعد آنها وحشت کرده بودند.

هاشمی در ادامه توضیح می‌دهد که وی تا سال ۵۴ منتظر اسلامی شدن کتاب‌های مجاهدین بود که متوجه شد سازمان از افراد مارکسیست نیز عضوگیری کرده است و نهایتا سازمان مجاهدین خلق در سال ۵۴ اعلام می‌کند که ایدئولوژی خود را رسما به مارکسیسم تغییر داده است. هاشمی در این دوره نیز دست‌بردار نبود و پس از گفت‌وگوهای مفصل با مجاهدینی نظیر بهرام آرام و تراب حق‌شناس، وی از مجاهدین ناامید شده و از این مقطع تمامی همکاری‌های خود را قطع می‌کند.

اصرار آقای هاشمی رفسنجانی بر جلب حمایت شخصیت‌ها برای سازمان مجاهدین خلق پیش از انقلاب اسلامی، موضوعی بود که به صورت یکی از مشهورات دوران مبارزه در میان فعالان نهضت درآمده بود، چنان‌که در جلد ضمیمه خاطرات پیش از انقلاب آقای رفسنجانی که به پرونده ساواک ایشان اختصاص دارد، در یک سند ساواک متن کامل نامه آقای هاشمی به امام برای جلب حمایت ایشان از سازمان مجاهدین خلق درج شده است. در بخشی از آن نامه آمده بود:

«بدون کوچک‌ترین تردید بپذیرید که نهضت مقاومت مسلحانه و اقدامات پارتیزانی ایران کاملا حقیقی، ریشه‌دار، اصیل و متکی به جوانان فداکار و پاک و بی‌آلایش است و دامنه آن به قدری وسیع و همه‌جانبه است که به موجب اطلاعات موثق تاکنون حدود ۷۰۰ نفر از پارتیزان‌ها و گروه‌های وابسته به آنان دستگیر شده‌اند و نهضت با این همه زندانی و تلفات به صورت روزافزون در توسعه است و هر روز در تهران و شهرستان‌ها حوادث مهمی رخ می‌دهد. مهم این که اکثریت نزدیک به تمام این گروه، تحصیل‌کرده و شاغل هستند. ضمنا برخلاف ادعای دستگاه تاکنون سند محکمی به دست نیامده که این نهضت ریشه مارکسیستی و کمونیستی داشته باشد. از جوانان مسلمان و متدین هم خیلی سراغ داریم که به این جرم دستگیر شده‌اند و جمعی از آنها که اعدام شده‌اند در ساعات پیش از اجرای حکم اعدام جلسه دعا و قرآن و توجه به خدا داشته‌اند. در زندان به تازگی گروه دیگری به دام دستگاه افتاده‌اند که به کلی بر اساس اسلام و مذهب تشکیلاتی داشته‌اند و گویا حدود ۴۰ نفر تاکنون دستگیر شده‌اند و دستگیری‌ها ادامه دارد. اینها جوانان مسلمان، تحصیل‌کرده، فداکار، مومن، پاک، متعبد و آشنا به معارف اسلام و جهان‌بینی اسلام و صددرصد مذهبی و تا آنجا که ما اطلاع پیدا کرده‌ایم، خالی از نقاط ضعف هستند، بیشتر مهندس، دکتر، قاضی و دبیر و تقریبا همگی دارای شغل‌های مهم و حساس بوده‌اند و هستند. گویا بعضی از اینها با شما آشنا و احیانا مرتبط هم باشند. گرچه دستگیری جمعی از آنها مایه تاسف است، کشف این مطالب به مبارزات مذهبی‌ها اعتبار و ارج داده. اگر ممکن باشد [و] صلاح بدانید، اقدامی جهانی برای نجات این گروه مجاهد و مومن بفرمایید که در داخل و هم در خارج تایید و تقویت اینها محسوب شود، خیلی موثر و باارزش خواهد بود.»

با بررسی سیر برخورد هاشمی رفسنجانی با سازمان مجاهدین خلق پیش از انقلاب و مقایسه آن با برخورد امام خمینی، تفاوت‌ها و اختلافات عمیق و ریشه‌داری در این برخوردها مشاهده می‌شود. همین تفاوت‌ها در تعریف عبارت «مبارزه» نیز به چشم می‌آید. مبارزه در نگاه آقای هاشمی با عمل‌زدگی و اقدامات پرسر و صدا عجین شده است، حال آن که امام معتقد بود مبارزه از مسیر آگاهی‌بخشی به مردم و آماده کردن اذهان جامعه عبور می‌کند. این اختلافات منجر شد تا آقای هاشمی در سازمان مجاهدین خلق ذوب شود و تمام روحانیون از جمله امام خمینی و آیت‌الله مصباح را برای این همکاری بسیج نماید ولی در نقطه مقابل امام خمینی و آیت‌الله مصباح حاضر نشوند با مجاهدین ذره‌ای همکاری و همراهی کنند؛ آقای هاشمی مجاهدین خلق را «جوانان مسلمان، تحصیل‌کرده، فداکار، مومن، پاک، متعبد و آشنا به معارف اسلام و جهان‌بینی اسلام و صددرصد مذهبی و خالی از نقاط ضعف» بداند و امام خمینی آنها را «مادی‌گرا، فریبنده و منافق» خطاب کنند. در نهایت هم سادگی جناب آقای هاشمی رفسنجانی و برخی همفکرانشان در حمایت از مجاهدین خلق هچ سود و فایده ای نصیب نهضت و جریان مبارزه نمی کند و  آنها ذره ای به سمت انقلاب جذب نمی‌شوند. بلکه تنها نتیجه آن همان سخن امام یعنی «فریب خوردن» و سوء استفاده از عناصر مبارز است.

نکته پایانی این است که افراد زیادی از پیروان امام خمینی در برهه‌ای از تاریخ پیش از انقلاب اسلامی در دام فریب مجاهدین خلق افتادند، لیکن پس از آگاهی از نقاب نفاق، از سازمان رویگردان شدند و کلیه همکاری‌های خود را قطع کردند. در این میان بجز معدود افرادی، هیچ یک از این افراد، دیگران را متهم نکردند که چون به مجاهدین نپیوستند، انقلابی نیستند و با مبارزه مخالف بودند. اقدامات پرسر و صدا و عمل‌گرایی نشانی از حرکت صحیح نیست و افرادی که با این رویکرد پیش رفتند، دلیل بر مبارزه صحیح آنها نیست. در پایان باید یادآور شد که ملاک صحیح بودن مسیر مبارزه تنها و تنها خط امام خمینی است و حالا بهتر می توان قضاوت کرد چه کسانی از مبارزه به سبک امام خمینی رویگردان شده و چه کسانی بر مشی مبارزاتی ایشان وفادار ماندند...

(۴) احمد رضایی از اولین کشته‌شدگان سازمان مجاهدین خلق بود که از قضا رده تشکیلاتی بالایی نیز داشت. بسیاری از آموزه‌های التقاطی سازمان منسوب به احمد رضایی است و شهید دانستن وی از جانب آقای هاشمی جای تامل دارد. آقای هاشمی در قسمت دیگری از این خاطرات، رضا رضایی دیگر عضو التقاطی سازمان مجاهدین خلق را نیز شهید خطاب می‌کند.

ماجرای حمایت مسعود رجوی، رییس گروهک تروریستی منافقین در اردیبهشت سال ۹۲ از حضور آقای هاشمی در انتخابات ریاست جمهوری
در روزهای حساس فتنه ۸۸ جستجو کرد، از جمله ۱۶ آذر ۸۸ که مسعود رجوی باصدور بیانیه ای با استناد به برخی مواضع آقای هاشمی به ضرورت مبارزه با اصل جمهوری اسلامی پرداخت؛
هاشمی همواره دفاع از افراد و جریان های التقاطی و در مقابل، مشی علامه مصباح نیز مقابله صریح و قاطعانه با چنین تفکراتی است. چنانچه آقای هاشمی در سالهای بعد از انقلاب بویژه پس از جنگ، با بستر سازی برای بوجود آمدن «تکنوکرات ها» در کشور سر آغاز رشد یک جریان فکری- عملی «التقاطی» گشت؛ همان جریانی که سالها بعد در دهه ۸۰ حسین مرعشی سخنگوی حزب کارگزاران از بنیان های فکری آن پرده برداشت و صراحتا تاکید کرد این حزب یک حزب «لیبرال- دموکرات- مسلمان» است. اظهاراتی که به صراحت التقاطی بودن نزدیک ترین جریان سیاسی به آقای هاشمی در در سالهای بعد از انقلاب را ثابت می کرد.

رهبر معظم انقلاب از آقای مصباح به عنوان «مطهری زمانه» یاد کردند
آقای هاشمی در آشوب‌افکنی فتنه و سر دادن شعارهایی نظیر «انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است»،  «مرگ بر اصل ولایت‌فقیه»، «نه» به «جمهوری اسلامی»، هتاکی علیه امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا و آتش زدن مساجد و...  در کدام جبهه ایستاده بودند؟
علامه محمدتقی مصباح یزدی در دوران ۸ ساله حاکمیت دوم خرداد و با توجه به هجمه های فکری و اعتقادی توسط جریانات استحاله شده و روشنفکرنماهای نوظهور در قامت مهم‌ترین و بزرگترین مدافع حریم اعتقادی اسلام و انقلاب اسلامی به مخالفت با افکار انحرافی آنان پرداخت. 

این‌که از افراد تأثیرگذار حکومت افرادی را ببرند و آموزش بدهند و او بیاید و در ساختار حکومت قرار بگیرد.

یک حالت نفوذ هم این است.
این گروه بعدها یک جریان به‌نام کانون مترقی را در ایران درست می‌کنند که از دل آن <حزب ایران نوین> در می‌آید و از سال ۴۰ تا ۵۷ کشور دست این‌هاست و این‌ها هستند که سازمان‌دهی می‌کنند. نفوذ از این بی‌دردسرتر و بی‌غل و غش‌تر را در هیچ جای دنیا نمی‌بینید،

بنابراین الان حکومت‌ها نهایت تلاش خود را می‌کنند که از درون سیستم‌های حکومتی افرادی را به خود وابسته کنند و این ارزان‌ترین شیوه نفوذاست. این وابستگی مستقیم یا غیرمستقیم است؛ یعنی چنان فرد را شیفته ایدئولوژی خود می‌کنند که حاضر است هر کاری برای آن سیستم انجام دهد. مثل ۹۰ درصد منورالفکرهایی که الان در ایران هستند و دارند همین کار را می‌کنند.

وقتی آقای سریع‌القلم می‌گوید در فضای جهانی‌شدن، استقلال معنا ندارد و اساساً استقلال، منسوخ است و یا پیوسته فرهنگ ایرانی و ملت ایران را تحقیر می‌کند و توانایی‌های جوانان این مرزوبوم را انکار می‌کند، معلوم است دارد از کجا آب می‌خورد.

آقای سریع‌القلم که حقوق نمی‌گیرد که این حرف را بزند. طرز تفکرش به این شکل درآمده است که…

مستقیم و غیرمستقیم به سیطره بیگانگان در کشور کمک می‌کند. همین‌ها حاضر نیستند یک‌قدم و یک واو در مورد توانایی‌ها و استعداد ملت ایران صحبت کنند ولی تا می‌توانند با این سیاه نمایی‌ها نطفه استقلال و باورها را می‌خشکانند و افراد را به عنصری وارفته و بی تعهد تبدیل می‌کنند. چرا؟ چون خودشان از جنبه فکری وابسته هستند و هر چه تولید می‌کنند برای چاق‌وچله کردن آنجایی است که به آن وابسته هستند. تا دیروز ما را محکوم می‌کردند که با باورهای سنتی جلوی علم و دانش و پیشرفت را گرفته‌ایم. امروز که به مرزهای دانش هجوم می‌آوریم و می‌خواهیم آن‌ها را پایه توسعه کشور قرار دهیم ما را متهم به ماجراجویی و برخورد با جهان و امثال این معرفی می‌کنند. نباید شک کرد که پشت این موضعگیری‌ها مأموریتی به‌صورت رسمی و غیررسمی وجود دارد.

وقتی مشاوررئیس جمهورمی گوید ما فقط درآبگوشت بزباش توانایی رقابت داریم یاخودرئیس جمهورراسما اعلام می کندآب خوردن هم دست کدخداست اینها تحصیل کرده های آن ورند.

ولی این‌که رسماً حقوق نمی‌گیرد؟

به ظاهرهمین‌طور است ولی حقوقش را قبلاً گرفته است و به او داده‌‌اند و پیش‌پرداخت کرده‌اند. اولاً آن سیر را رفته، در آنجا تحصیلاتش را کرده و ارتباطاتش را زده است. حقوق که لزوماً دادن پول نیست. به کنفرانس‌ها و دوره‌های مطالعاتی دعوتش می‌کنند. مگر همه پول می‌خواهند؟ شاید نیاز به پول نداشته باشد. او همین را می‌خواهد. همین برایش کفایت می‌کند که حلوا حلوایش کنند، او را به آنجا ببرند و بگویند متفکر است. مگر سروش مستقیماً پول می‌گیرد؟ ولی فکرش طوری سازمان‌دهی شده است که خارج از این حلقه نمی‌تواند فکر کند. اصلاً خارج از این حلقه این‌ها اعتبار ندارد. اعتبارشان به این حلقه است و اگر از این حلقه خارج شوند چیزی برای گفتن ندارند. سیستم فکری این‌ها به شکلی طبقه‌بندی می‌شود

بخشی از قضیه دکترا دادن در آن‌طرف همین است.

متأسفانه در حوزه انقلاب اسلامی، مصیبت از دوره هاشمی شروع شد. از زمانی که برای حل تخصص متعهدین ۲۵۰۰ دانشجو را گلچین کردند و بدون هیچ ضابطه و قاعده‌ای به آن‌طرف فرستادند. الان آن‌ها به اینجا برگشته‌اند و همه‌شان مسئولیت دارند.

 شیوه‌های نفوذ و ۲۵۰۰ نفر مبه اصطلاح متخصص از غرب برگشته

۲۵۰۰ نفر را  آقای جلایی‌پور در کتاب <جامعه‌شناسی سیاسی ایران> لو داده است. ما می‌دانستیم که عده‌ای را فرستاده‌اند، ولی نمی‌دانستیم ۲۵۰۰ نفر بوده‌اند. فوقش فکر می‌کردیم ۱۰۰ نفر بوده‌اند، ولی او گفت ۲۵۰۰ نفر.

که چه کار کنند؟

 در کشور دعوایی بود سر تخصصی‌ها و مذهبی‌ها.

تعهد و تخصص

 اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ علی قول آقای جلایی پور حدود ۲۵۰۰ نفر را انتخاب کردند که به انگلیس، فرانسه، آلمان، استرالیا، کانادا و چند جای دیگر اعزام شوند. الان اکثرشان وزیر و وکیل هستند، از جمله رئیس‌جمهور ( حسن روحانی ) و بعضی از وزرا و مدیرانش از جنس همان ۲۵۰۰ نفر هستند.البته مأموران رسمی دولت بر اساس مصوبات رسمی کشور اگر بخواهند ادامه تحصیل بدهند، باید پست‌های جاری خود را تحویل دهند و بورسیه و یا باید مأمور به تحصیل باشند،که بعضا مخصوصا حسن روحانی این کاررانکرده اند. ولی بعضی از این‌هایی که به خارج فرستاده شدند مأمور دولت بودند و پست دولتی داشتند. مثل بعضی از نماینده‌های مجلس که وقتی وارد مجلس می‌شوند لیسانس یا دیپلم داشتند و وقتی بیرون آمدند فوق‌لیسانس و دکترا داشتند!  متأسفانه این‌ها رانت‌هایی بود که عده‌ای استفاده کردند و جانشان ‌هم دارد در می‌آید که این‌ها در حال از دست رفتن است. این‌ها همان‌هایی بودند که فرستاده شده بودند و در اواخر دولت دوم هاشمی برگشتند.

این شبکه نفوذدر همه جا لانه گزینی کرده اندودر شرایط مناسب غرب ماننددولت اصلاحات ودولت تدبیرواردعمل علنی می شوند

انقلاب اسلامی از بیرون ضربه نمی‌خورد. هیچ قدرتی از بیرون نمی‌تواند به انقلاب اسلامی ضربه بزند، مگر از درون، یعنی آن‌هایی که رفته و در هسته انقلاب نشسته و پوسته آن را حفظ کرده‌اند. پوسته را می‌بینید و تصور می‌کنید که سالم است، روزنه رخنه ما الان این است. وقتی رهبری می‌گویند مراقب نفوذ باشید منظورشان این است؛ چه کسی این کار را می‌کند؟

هر چه به آخرالزمان نزدیک می‌شویم روابط پیچیده و نفاق و دورویی جای سادگی و صمیمیت را می‌گیرد. به ظاهر چهره مذهبی دارند و یقه‌آخوندی می‌پوشند و در دیپلماسی و دیوانسالاری و دانشگاه و مسجد و منبر خط‌نگه‌دار هستند و می‌گویند که بچه‌های نظام و انقلاب هستند، از حلق سلام و علیک می‌کنند و تا شما را می‌بینند می‌گویند غیبت نکن، خلاف شرع است و از این حرف‌ها می‌زنند و نشان می‌دهند که خیلی متدین هستند، ولی شما هر چه بگویید که این امریکا و کارش نفوذ است، به شما می‌گویند آقا! گرفتار توهم توطئه نشو. این خیلی خطرناک است و باید از آن‌ها ترسید. امریکا نمی‌تواند از بیرون به ما ضربه بزند، بلکه از طریق این‌ها اهدافش را پیش می‌برد.  کتاب <اسلام و مسلمانان میانه> را بخوانید.

چه کسی نوشته است؟

گزارش شبکه‌های امریکایی است. شبکه‌هایی از قبیل RAND و Enterprise و ... در آنجا امریکایی‌ها می‌گویند ما ایران را به هیچ شکلی نمی‌توانیم کنترل کنیم مگر از طریق این‌گونه افراد. اسمش را اسلام و مسلمانان میانه می‌گذارند، یعنی نه کندرو هستیم نه تندرو.اعتدال این شبکه در ایران تأسیس شده است همه‌کسانی که در دولت هاشمی،وخاتمی بودند و در دولت روحانی هم هستند عضو این شبکه‌اند.

شعار اعتدال را هم که رسماً می‌دهند.

چرا ندهند؟ اعتدال که چیز بدی نیست.

همان اسلام میانه است؟

باشعاراسلام میانه اسلام رحمانی واعتدال چند هدف دارند اول نیرهای ارزشی را کناربزنند دوم اصول انقلاب راکناربگذارند سوم باشیطان براحتی قدم بزنندوتلفن بزنندودست بدهندهمفکری کنند.

نفوذی هایی که تا سطح وزیر پیش رفتند!

تصویر وزیر اطلاعات با سران فتنه (کرباسچی، موسوی بجنوردی و مجید انصاری وخاتمی) این کار در حقیقت برای آلوده‌سازی و قبح‌زدایی از خیانت سران فتنه است.

با توجه به اینکه وزارت اطلاعات، به عنوان یکی از مراکز کلیدی و اصلی شناسایی و مقابله با خط نفوذ و فتنه‌گری باید ایفای نقش نماید و جریان فتنه رسماً از سوی شیطان بزرگ و رژیم جعلی و کودک‌کش صهیونیستی و انگلستان مورد تأیید همه‌جانبه قرار گرفته، انفعال دستگاه اطلاعاتی نظام  خصوصا وزیر ی نالایق آن در برابر خط نفوذ و بدتر از آن آلوده شدن به محافل اصحاب فتنه و عدم تبیین موضوع و مرزبندی دستگاه اطلاعاتی نظام با فتنه‌گران و به ویژه سران فتنه، محل تأمل جدی بوده و موجب خشم و اعتراض نیروهای مؤمن و حزب‌اللهی نسبت به بی‌تفاوتی، بی‌برنامگی و عملکرد انفعالی این وزارتخانه شده است.

هرچه بگنددنمکش می زنند وای به روزی که بگنددنمک

مظلومیت نظام اسلامی را شاهد باش دشمن ازبیرون

فتنه از درون وحتی مسئولین هم نامحرم هستند

خدایا الان ذره ای از مظلومیت امام مجتبی وامیرالمومنین را

احساس می کنیم که به یارانش فرمود یا اشیاع الرجال

شبکه نیابتی نفوذ با دستور کار بزک کدخدا، در ۳ میدان به صورت همزمان فعالیت خود را آغاز کرد:
- تفکیک ماهیت آمریکا به ۲ دوره زمانی؛ گذشته(آمریکای بد) و حال(آمریکای خوب)
- ایجاد رعب و وحشت از هژمونی آمریکا
- القای این موضوع که همه مسیرهای گشایش اقتصادی به کدخدا ختم می‌شود.
حال به تحلیل و تفسیر این ۳ روش می‌پردازیم.
۱- حضرت امیرالمومنین(ع) در نامه ۳۱ نهج‌البلاغه در سفارش به امام حسن مجتبی(ع) می‌فرمایند: « فرزندم، درست است که من به اندازه پیشینیان عمر نکرده ام اما در کردار آنها نظر افکندم و در اخبار آنان اندیشیدم و در آثارشان سیر کردم تا اینکه مانند یکی از آنها شدم، بلکه گویا از اولین تا آخرین آنها را همراهی کرده و با آنان زیسته ام... برای امور پیش نیامده به واسطه آنچه واقع شده استدلال کن چرا که امور دنیا شبیه هم هستند و از کسانی نباش که اندرز و موعظه سودی به آنان نمی‌بخشد مگر زمانی‌که به آزار و رنج برسد؛ که عاقل با آموختن و تربیت پند پذیرد و چهارپایان، اندرز نمی‌پذیرند جز با زدن...»
تلاش بزک کنندگان کدخدا برای تفکیک ماهیت آمریکا به ۲ دوره زمانی گذشته(آمریکای بد) و حال(آمریکای خوب) در حالی است که از گذشته تاکنون هیچ تغییری در مشی استکباری آن رخ نداده است و تغییر تاکتیک‌های سران آمریکا صرفا به دلیل ناکارآمدی و بی‌نتیجه ماندن تاکتیک‌های قبلی در مقابل ملت ایران بوده است.
چگونه می‌توان نقش استکبار و در رأس آن آمریکا را در کودتا، حمایت از خاندان منحوس پهلوی، تحمیل جنگ ۸ ساله و حمایت از رژیم جنایتکار بعثی، شلیک به هواپیمای مسافربری ایرانی و قتل عام زنان و کودکان را در سالیان گذشته فراموش کرد.
و چگونه می‌توان ترور دانشمندان هسته‌ای کشورمان، تحریم داروی بیماران هموطنانمان و حمایت همه جانبه از فتنه ۸۸ در سالیان اخیر را نادیده گرفت. آیا شما تغییر رویکردی می‌بینید؟!
کلیدواژه «اوبامای خوب- نتانیاهوی بد» در اوج مذاکرات هسته‌ای ایران و ۱+۵ که توسط بزک کنندگان کدخدا ترویج شد، تنها یکی از مصادیق تبلیغ آمریکای خوب توسط این جماعت است. پروژه‌ای که بعدها رسوایی آن با حمایت تعداد زیادی از مقامات امنیتی و نظامی رژیم صهیونیستی و علی الخصوص نتانیاهو از مفاد برجام پدیدار شد و سیاهی به ذغال ماند.
۲- بزک کردن فقط به معنای «پوشاندن چهره کریه» و یا «نشان‌دادن در باغ سبز» نیست. تهدید و بزرگنمایی نیز می‌تواند در اذهان عمومی اختلال ایجاد کند. «ایجاد رعب و وحشت از هژمونی آمریکا» یکی از وظایف بزک‌کنندگان شیطان بزرگ در سالیان اخیر بوده است.
پادوهای آمریکا دراس آنها (هاشمی وروحانی وظریف ) در تلاش هستند تا با ایجاد رعب و وحشت در مسئولان و توده‌های جامعه،  به این بهانه که عدم توجه به خواست آمریکا علاوه بر افزایش تحریم‌ها، مصادف با خسارات جانی و مالی است، این موضوع را القا کنند که سهل‌انگاری در برخورد با آمریکا می‌تواند به جنگی خانمان سوز ختم شود.
این جماعت سعی می‌کند تا از این طریق با طرح شعارهایی چون «فایده مند بودن همکاری منطقه‌ای با آمریکا به جای تقابل و تعارض» به بسط دادن مدل مذاکرات هسته‌ای در دیگر موضوعات بپردازد.
هدف نهایی، تبدیل ایران به کشوری منضبط! - بخوانید همسو با سیاست‌های استکبار- در منطقه غرب آسیاست. ناگفته نماند که اقتدار جمهوری اسلامی ایران همواره این نقشه را نقش بر آب کرده است. آزمایش موشک بالستیک عماد و رونمایی از شهر زیرزمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، تنها گوشه‌ای از زهرچشمی است که جمهوری اسلامی ایران در ماه‌های اخیر از شیطان بزرگ گرفته است.
۳- در سالیان اخیر، برخی اشخاص در کنار جریان رسانه‌ای وابسته به غرب تلاش کردند تا «اقتصاد نیازمند جهاد» را معطل «نقاط خیالی گشایش آمریکایی» کنند. رهبر معظم انقلاب در پاسخ به این جریان‌سازی که با هدف بزک چهره کریه کدخدا صورت می‌گرفت، فرمودند: « امروز عرصه اقتصاد، بخاطر سیاست‌های خصمانه آمریکا، یک عرصه کارزار است، یک عرصه جنگ است، جنگی از نوع خاص...امروز هرکس بتواند به اقتصاد کشور کمک کند، یک حرکت جهادی انجام داده است...در نگاه کلان به اقتصاد کشورمان دوجور نگاه وجود دارد...یک نگاه می‌گوید که ما پیشرفت اقتصاد را باید از ظرفیت‌های درون کشور و درون مردم تامین بکنیم... نگاه دوم به اقتصاد کشور...می‌گوید سیاست خارجی‌مان را تغییر بدهیم تا اقتصاد ما درست بشود، با فلان مستکبر کنار بیاییم تا اقتصاد رونق پیدا کند، تحمیل قدرت‌های مستکبر را در بخش‌های گوناگون و مسائل گوناگون بپذیریم تا اقتصادمان رونق پیدا کند...امروز شرایط کشور به ما نشان داده است که این نگاه دوم یک نگاه کاملا غلط و عقیم و بی‌فایده است». (بیانات مقام معظم رهبری در جمع زائران حرم مطهر رضوی- فروردین ماه ۹۴)
درباره این ترفند بزک کنندگان همین بس که تاکید مقامات غربی بر باقی ماندن ساختار تحریم‌ها در کنار برخی کارشکنی‌ها مانند کاهش قیمت نفت در ماه‌های اخیر، بر تجربه ملت ایران درخصوص غیرقابل اعتماد بودن کدخدا برای حل مشکلات اقتصادی کشور افزود.
واقعیت این است که اکنون ایران مستقل و پیشرفته به مانعی بزرگ در مسیر جهانی‌سازی آمریکایی تبدیل شده است. شیطان بزرگ که روزی از در بیرون انداخته شده بود، در پی آن است تا با کمک بزک کنندگان- که به تعبیر رهبر معظم انقلاب، خائنان به ملت هستند- از پنجره وارد شود.
بنابراین بر مردم فهیم ایران و مسئولین متعهد نظام واجب است تا با رصد تحرکات دشمن و ایادی داخلی آن، همچون گذشته نقشه دشمن را نقش بر آب کرده و آرزوی استحاله جمهوری اسلامی را کما فی السابق به رویایی تعبیرنشدنی برای استکبار و مواجب بگیران آن تبدیل کند.